Zoals in de mythe van Pandora, kan de toekomst worden bekeken met optimistische of pessimistische ogen. Zodra de doos van Pandora wordt geopend, worden er dan duivels bevrijd of zegeningen verloren, waarna alleen hoop achterblijft? 

The Encapsulation of Hope staat symbool voor de eeuwige hoop in de menselijke geest en de oneindige golven van mogelijkheden die voor ons liggen. Hoop op een betere toekomst, hoop op een blijvende menselijke essentie: misschien wel in andere levensvormen of nieuw gecreëerde wezens. Hoop in de manier waarop we de wereld en het universum waarnemen, in menselijk besef en respect, in de vrijheid van wil, bewustzijn, gedachten en onderwijs. Hoop op een plek waar we niet worden beheerst door technologische vooruitgang, maar waar we samenwerken in het besef van de belangrijkheid en de schoonheid van het denkproces. 

Het is het jaar 2075. Studenten van de Universiteit Leiden worden geanalyseerd. Hun chemische en emotionele niveaus worden onderzocht. Zachtjes worden hun handen op dunne plasmaschermen gelegd, om te worden gescand op de juiste hoeveelheid informatie en kennis die moet worden overgedragen. Kennis wordt gescreend via AI-systemen, getransporteerd via verbonden vloeiende kanalen, afgestemd op ieders persoonlijke behoeften en persoonlijkheid, en direct in hun geest overgebracht, zonder noodzaak van fysieke boeken of docenten. 

The Encapsulation of Hope droomt van een toekomst die eindelijk heeft geleerd van het verleden. Een toekomst die begrijpt dat vergeten hoe elastisch, krachtig en wonderbaarlijk onze hersenen zijn, niet het antwoord is, en dat zo’n vergetelheid leidt tot een verschrikkelijke uitputting van onze creativiteit en prachtige individualiteit. Het is een ode aan ons innerlijke universum: die magische “aha”-momenten, creatieve stromen, innerlijke motivatie, de pracht van diversiteit, onderwijs, echte verbindingen, en de echte en wonderlijke wereld vol mensen die klaarstaan om ons de kleine en moeilijke lessen van het leven, en van onszelf, te leren.