Augustus 2075: onze dochter, Joséphine, is dan vijftig jaar. Momenteel is ze dertien dagen oud. Hoe kan je je een mensenleven voorstellen dat pas net begonnen is? Wat doet ze over vijftig jaar? Is ze vrachtwagenchauffeur of hoogleraar Oude Geschiedenis? Speelt ze in volle stadions of verkoopt ze sinaasappels op de markt? En maak ik dat als tachtigjarige nog mee? 

Augustus 2075: stilte in de universiteitsbibliotheek. Studenten werken met de grootst mogelijke inzet aan een taak die niet groter is dan een van de zovele zonnestralen die stad in brand zetten. Het is bloedheet in de stad. De studiezaal zit propvol en overal heerst passievolle stilte. Al die studenten die al die tijd opstaan, in opstand komen, al vijfhonderd jaar, werkend aan iets dat veel te klein en tegelijkertijd veel te groot is. Een project van eeuwen, in stilte, steeds heter, steeds hoger. Het is augustus, de verwachting is hoog. Ze is nooit zo verzengend hoog geweest.

Geïnspireerd op de vijfde piano-etude van Ligeti. Het eerste bewegende beeld dat Joséphine met haar ogen volgde (https://edu.nl/vb863 - 10:29). 

1 - Arc-en-ciel
Leiden is een eiland in een netwerk van steden; de zee heeft grote delen van de polder teruggenomen. Augustus is een hittegolf: iedere dag en iedere nacht is het verzengend heet. De regenboog is het symbool voor drukkende, dichte, vochtige hitte - ademhalingen zijn nooit regelmatig. Bovendien heeft de informatierevolutie van de jaren '20 zich doorgezet: alles gebeurt tegelijk en komt tegelijk binnen. De mens past zich aan, laat het gebeuren: alsof het iedere dag opnieuw geboren wordt.

2 - De mens in opstand
Absurd, studenten in de UB. Met volle overgave en de grootst mogelijke verwachting dragen ze in absolute stilte een zandkorrel de duin op - hun eigen zandkorrel - en leggen ze het met een uiterste krachtsinspanning op de zweterige hoop van vergane handtekeningen. Opstandig zijn ze, passievol, maar onbeduidend en vluchtig. Net als alle handelingen zijn ze gericht op het (over)leven; net als alle anderen die hen voor zijn gegaan.

3 - august
Die onvermoeibare studenten die altijd gaan. Die studenten die dwars door de hitte gaan, de lichtheid van de augustuszon zijn, en de schoonheid in de wereld maken. Die studenten die elkaar in verkoelende parken blijven opzoeken, verliefd worden in het diepst van de nacht, bij elkaar blijven (vaak niet) en samen de volgende vijftig jaar vormgeven. Een (nieuw?) mensenleven.

'August slipped away into a moment in time 'cause it was never mine'